Zaczęłam współpracę z Moniką po wcześniejszych nieudanych próbach odchudzania. Był to moment, w którym rozpoczęłam proces budowania zaufania do samej siebie. Na początku myślałam, że nasza współpraca będzie polegała na tym, że Monika będzie mi mówiła, co mam jeść, a czego nie. Że będą stosowane nakazy i zakazy i że znowu będę musiała sobie odmawiać jedzenia. Zostały mi przekazane podstawy z zakresu zdrowego jedzenia. Budowałam nowe nawyki, nie tylko z zakresu żywienia, ale i życia codziennego. Nauczyłam się, że mogę wszystko, że nie muszę sobie niczego odmawiać i że ważny jest odpoczynek oraz ruch (każdy!). Co bym sobie powiedziała na początku procesu?„Nie bój się, jesteś w dobrych rękach. Jeżeli Ci coś nie wyjdzie, to nic się nie stanie. Nikt nie będzie Cię oceniał! Zawalcz o siebie :).”

Kiedy usłyszałam diagnozę otyłość, Hashimoto i insulinooporność, poczułam, że sobie sama nie poradzę i potrzebuję pomocy. Czułam, że Monika jest moją jedyną deską ratunku i pomoże mi znaleźć właściwą drogę. Nigdy nie naciskała, zawsze wszystko tłumaczyła, jeśli miałam jakieś wątpliwości i pytania. Nigdy też nie o zapytała o wagę. Pokazała mi jak pracować z sytością, co do tej pory było abstrakcyjnym pojęciem, bo jadłam do czasu, aż talerz był pusty. Okazało się, że potrafię się najeść mniejszą porcją, ale to wymagało uważności, której mi wcześniej brakowało. Pokazała mi także, że w mojej diecie jest miejsce na przekąski, na słodycze, na wyjścia na miasto, do znajomych, że świat nie jest czarno-biały i moje jedzenie też nie musi takie być, a wręcz nie powinno. Po współpracy wreszcie wiem co robię. Moje wyniki badań znacząco się poprawiły, waga spadła, a ja czuję się lepiej i mam lepszą relację z jedzeniem.

Przed rozpoczęciem współpracy mierzyłam się z napadowym objadaniem się, które było moim mechanizmem odreagowywania stresu i napięcia przez nieumiejętność odpoczynku i odpuszczania. Miałam wątpliwości, jednak postanowiłam zaufać Monice. I była to najlepsza decyzja. Uczyłam się odróżniać głód od nudy, spuszczać napięcie w inny sposób niż jedzenie i przede wszystkim uwzględniać swoje potrzeby. Do siebie samej przed współpracą napisałabym: „Nie bagatelizuj swoich uczuć, Twoje zdanie jest ważne, nie zabraniaj sobie niczego, bo restrykcje tylko wzmagają napięcie. Rozmawiaj ze sobą i zadbaj o siebie.”

Miałam ogromne wątpliwości przed rozpoczęciem współpracy. Mierzyłam się z lękiem przed jedzeniem, miałam listę tego, co rzekomo mi szkodzi. Szkodziło mi jednak nie jedzenie, a kwestie pozajedzeniowe, których wówczas nie dostrzegałam. Miałam duże problemy z nawykami i małymi krokami. Chciałam wszystko na już. „Twoje tempo to dobre tempo”, korzyści i koszty, plusy i minusy, zapytaj siebie, musisz czy chcesz? Tego mnie nauczyła. Cierpliwości, odpuszczania, akceptacji, stopniowego dopasowywania rzeczywistości do nowych okoliczności i słuchania siebie. Była ze mną ciągle, w chwilach dobrych i złych. Dziś jem normalnie i to, co mam ochotę. Zdarzają się nawroty i wyrzuty sumienia. Umiem sobie jednak z nimi poradzić. Siebie sprzed roku mocno bym utuliła i powiedziała: „Jesteś okej, nie musisz nikomu niczego udowadniać, dasz sobie radę w swoim tempie.” Monika zmieniła moje życie. Będę jej za to dozgonnie wdzięczna.